O książce: 2017 / „...nie można było sobie wyobrazić słodszej twarzy, na której wyrażałaby się łagodność, życzliwość i protekcjonalność taki stopień. Jest bardzo szczupła, ma przejrzystą cerę, a w jej oczach jest ten niezwykły blask, który poeci i kochankowie nazywają niebiańskim, a który budzi strach u lekarzy.” (Friedrich Gagern o Oldze Nikołajewnej) Damy dworu były zdumione: „Jak w wieku dziewiętnastu lat wciąż nie jesteś żonaty?” Kandydatów do ręki księżniczki było wielu, lecz jej serce tęskniło za miłością. Cesarz pozwolił swojej ukochanej córce podążać za głosem serca, jednak dopiero w 1846 roku, po kilku dramatach miłosnych, które niemal zachwiały pomyślnością rodziny królewskiej, dwudziestoczteroletnia księżniczka w Palermo spotkała się z Karolem Wirtembergskim i zgodziła się na zostać jego żoną W przeddzień ślubu cesarz życzył córce: „Bądź dla Karola tym, czym była dla mnie twoja matka przez te wszystkie lata”. I tak się stało. Przez wiele lat ich panowania rodzina była słusznie uważana za wzór rodzinnego szczęścia. Pod koniec życia Olga Nikołajewna postanowiła spisać wspomnienia szalonych dni swojej młodości.